Aisialdian ere ezaugarri hauekin egiten dugu topo. Agian talde lanak baino oihartzun txikiagoa du aisialdiak egungo gizartean, baina ez da hil, bizirik dago. Egia da egungo gazteek aisialdirako askoz ere denbora gutxiago dutela baina berriro diot; aisialdia ez da hil. Eta hiltzen bada ez da izango egungo gazteek aisialdirako denbora librerik ez dutelako, asialdia nola erabili ez dakitelako baizik. Gazteek aisialdia erabiltzen ez dakiten egunean hilko da aisialdia.
Gu, topalekuko hezitzaileak gara, topalekua aisialdirako gune bat da eta gu gune horretako hezitaileak gara. Topalekua gazteak biltzeko leku bat eta taldean etortzen dira. Guregana etortzen dira beren kezka, abilezia, gabezia, hutsune, emozio eta denbora librea elkarbanatzera. Aniztasun handia biltzen da gure topalekuan. Jarrera, identitate, emozio, pentsaera, hizkuntza, kultura... anitzeko gazteak taldean etortzen dira. Gure helburua denei erosotasuna eta babesa ematea da baina hortik bertan egiten ditugun ekintza, proiektu edo egonaldietan parte hartzera bultzatzen saiatzen gara eta parte hartzen dutenean edo hartzen ez dutenean berauek behatzen egoten gara.
Ez gara zientzialariak, hezitzaileak gara; baina egungo gazteak behatuz atera dugun ondorioetako bat ondorengoa da: Taldean lan egitea hobeto ematen zaie, taldean pentsatzea baino. Edo beste modu batera esanda; taldean lan egiten dute taldean pentsatu gabe. Taldean lan esaten dugunean izan daiteke taldean hitz egitea, jolastea edota egote hutsa ere jakina; aisialdian ez baita dena lana. Baina ondorioa jolaserako edo lanerako berdina da; taldean pentsatzerako orduan gabezia handiak dituzte edota zuzenean taldean ez dute pentsatzen.
Zerk eraman ote du egungo gazteria egoera horretara? Egungo gazteria bakarrik ote da horrelakoa? Mugikorrek al dute errrua? Bideojokoek agian?
Ez gara zientzialariak baina hezitzaileak gara eta hurrengo artikuluan galdera hauen erantzunak elkarbanatuko ditugu. Zergatik hurrengoan? Behaketan gabiltzalako.